Proto-orthodox christendom

Ignatius van Antiochië, een van de apostolische vaders, was de derde Patriarch van Antiochië, een leerling van Johannes de Apostel.[1] Onderweg naar zijn martelaarsdood in Rome schreef Ignatius een reeks exemplarische vroegchristelijk-theologische brieven over bijvoorbeeld de sabbat, het bisschopsambt en kritiek op de zogeheten "Judaïzers".[noot 1]

De term proto-orthodox christendom of proto-orthodoxie, gemunt door nieuwtestamenticus Bart D. Ehrman, beschrijft de vroegchristelijke beweging die uitgroeide tot de christelijke orthodoxie. Ehrman betoogt dat deze groep, vanaf het moment dat zij eind 3e eeuw prominent was geworden, "haar tegenstanders onderdrukte, beweerde dat haar opvattingen altijd al het meerderheidsstandpunt vormden en dat haar rivalen altijd al 'ketters' waren geweest, die er moedwillig voor 'kozen' om het 'ware geloof' te verwerpen."[2] Critici zoals Larry W. Hurtado verdedigen de opvatting dat het proto-orthodoxe christendom van alle christelijke groepen het meest in continuïteit stond met de eerste volgelingen van Jezus.

  1. O'Connor (1913).
  2. Ehrman (2015), p. 7.


Citefout: Er bestaat een label <ref> voor de groep "noot", maar er is geen bijbehorend label <references group="noot"/> aangetroffen


© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search